Ogary polskie są psami dobrej wielkości, o mocnej, muskularnej i dość ciężkiej budowie. Cechują się dość ciężką głową z wiszącymi uszami, dużym i ciemnym nosem, ciemnobrązowymi oczami, wyraźnie zaznaczonym kłębem, umięśnionym grzbietem, muskularnym zadem oraz grubym i nisko osadzonym ogonem. Ich maść określana jest jako czaprakowa, czyli czarna lub ciemnoszara sierść okrywając kark, tył głowy oraz boki i grzbiet aż do ogona (w formie czapraka). Na kufie, uszach, przedpiersiu oraz kończynach sierść jest koloru od ciemnożółtego po mahoniowy.

Ten wybitny pies myśliwski jest łatwy w utrzymaniu i przywiązuje się do domowników. W trakcie pracy ogary gonią zwierzynę po ciepłym tropie wydając przy tym głos, przez myśliwych nazywanym graniem. Przy prawidłowym wyszkoleniu bardzo dobrze sprawdzają się do poszukiwania postrzałków. Są oddanymi psami rodzinnymi, należy jednak pamiętać o zapewnieniu im odpowiedniej ilości ruchu połączonego z aktywnościami węchowymi.

Ogary polskie są starą polską rasą, o której pierwsze informacje pojawiają się już XI wieku w kronikach Galla Anonima. Wzmianki o tej rasie psów przewijały się przez stulecia w polskiej kulturze (literaturze, grafikach, malarstwie, godłach, pieczęciach). Początkowo były one psami szlachty oraz królów. Zmierzch ich świetności przyniosły czasy rozbiorów, w trakcie których Polska utraciła Kresy Wschodnie, będące ostoją tej rasy. Po wojnie pracy nad odrodzeniem rasy podjął się płk. Piotr Kartawik, który w 1959 roku sprowadził ze swojego dawnego majątku na Kresach, pierwsze cztery ogary: Burzana, Bartka, Zorkę i Czitę. Wraz z Jerzym Dylewskim opracowali wzorzec rasy przyjęty przez FCI w 1966 r. 

Źródła tekstów o rasach polskich psów myśliwskich:

Wzorzec rasy FCI nr 52 i 354, wstępny wzorzec polskiego spaniela myśliwskiego.

Komentarz do wzorca FCI 52 i 354 ZKwP. 

100 lat kynologii w wolnej Polsce. Psy ras polskich ZKwP, Wyd. Oficyna Wydawnicza Oikos sp. z o. o., 2022 r.